Научниците од Центарот за вселенски летови Годард НАСА спроведе сто сложени симулации, проучувајќи млазови - тесни снопови на енергетски честички кои летаат надвор од супермасивни црни дупки со брзина блиска до брзината на светлината. Супермасивните црни дупки се наоѓаат во центрите на галаксиите кои формираат ѕвезди како нашиот Млечен Пат и можат да тежат милиони и милијарди пати поголема од масата на Сонцето.
Научниците користеле суперкомпјутер за да извршат исклучително сложени симулации Откријте во Центарот за климатско моделирање на НАСА. Како што млазовите и ветровите течат од овие активни галактички јадра, тие „имаат ефект врз гасот во центарот на галаксијата, врз нештата како што се брзината на формирање на ѕвезди и како гасот се меша со околниот галактички медиум“, се вели во студијата. лидер Рајан Танер. Можеби тие го забрзуваат или, напротив, го забавуваат процесот на формирање на ѕвезди.
„За нашите симулации, се фокусиравме на помалку проучените млазови со ниска осветленост и како тие ја одредуваат еволуцијата на нивните галаксии“, рече Танер. Набљудувачките докази за млазови и други одливи од активни галактички јадра најпрво биле добиени со радио телескопи, а подоцна и со телескопи со рендген НАСА тоа ЕСА. Во текот на изминатите 30-40 години, астрономите составија објаснување за нивното потекло со комбинирање на оптички, радио, ултравиолетови и рендгенски набљудувања.
„Млазовите со висока осветленост се полесно да се најдат бидејќи создаваат масивни структури кои можат да се видат со радио набљудувања“, објасни Танер. - Млазовите со низок сјај тешко се проучуваат со помош на набљудувања, па астрономската заедница не ги познава толку добро.
Заедно со астрофизичарот Ким Вивер создадоа модел на суперкомпјутер НАСА а за реални почетни услови, беше искористена вкупната маса на хипотетичка галаксија со големина на Млечниот Пат. За распределбата на гасот и другите својства на галактичкото јадро, тие се фокусираа на индикаторите на спиралните галаксии NGC 1386, NGC 3079 и NGC 4945.
Користејќи го кодот Атена, Танер го проучувал ударот на млазниците и гасот еден врз друг на оддалеченост од 26 светлосни години, растојание што е околу половина од радиусот на Млечниот Пат. Симулацијата траеше 800 часа пресметување на суперкомпјутерот Discover. Тие покажуваат дека галактичките јадра силно влијаат на галаксиите домаќини. Сино-зелените бои во центарот се самата галаксија, а виолетовата е млазот.
„Можноста да ги користиме суперкомпјутерските ресурси на НАСА ни овозможи да истражиме многу поголем простор со параметри“, рече Танер. - Ова доведе до откривање на важни односи кои не би можеле да ги откриеме доколку имавме ограничени можности.“
„Демонстриравме метод со кој активното галактички јадро влијае на нејзината галаксија домаќин“, рече коавторот на студијата Ким Вивер. – Овие резултати се во добра согласност со оптичките и рендгенските набљудувања. Бев изненаден од тоа колку теоријата се совпаѓа со набљудувањата и одговорив на долготрајните прашања за галактичките јадра што ги учев на постдипломски студии, како на пример во галаксијата NGC 1386.
Можете да и помогнете на Украина да се бори против руските напаѓачи. Најдобар начин да го направите ова е да донирате средства за вооружените сили на Украина преку Савелифе или преку официјалната страница Bвезди.
Прочитајте исто така: