Внимателно проучување покажа дека внатрешното јадро на Месечината е всушност цврста сфера со густина слична на онаа на железото. Ова, се надеваат истражувачите, ќе помогне да се реши долготрајната дебата за тоа дали внатрешното јадро на Месечината е цврсто или стопено, и ќе доведе до попрецизно разбирање на историјата на Месечината -- а со проширувањето и на Сончевиот систем.
„Нашите резултати, - пишува тим предводен од астрономот Артур Бриот од Националниот центар за научно истражување во Франција, фрли сомнеж во еволуцијата на магнетното поле на Месечината, демонстрирајќи постоење на внатрешно јадро и поддржувајќи глобално сценарио за превртување на обвивката што дава значителен увид во хронологијата на бомбардирањето на Месечината во првите милијарда години од Сончевиот систем.“
Проучувањето на внатрешниот состав на објектите во Сончевиот систем најефективно се изведува со помош на сеизмички податоци. Начинот на кој акустичните бранови генерирани од земјотресите патуваат низ и отскокнуваат од материјалот во планетата или месечината, може да им помогне на научниците да создадат детална мапа на внатрешноста на објектот.
Имаме лунарни сеизмички податоци собрани од мисиите Аполо, но резолуцијата е премногу ниска за точно да се одреди состојбата на внатрешното јадро. Знаеме дека има течно надворешно јадро, но она што го опфаќа останува во прашање. Моделите со цврсто внатрешно јадро и целосно течни јадра подеднакво добро се согласуваат со податоците на Аполо“.
За да дознае еднаш засекогаш, Брио и неговите колеги собрале податоци од вселенски мисии и ласерски експерименти до Месечината за да ги профилираат различните карактеристики на Месечината. Меѓу нив се и степенот на деформација на Месечината поради гравитациската интеракција со Земјата, промената на нејзината оддалеченост од Земјата и нејзината густина. Потоа, тие извршија симулации со различни типови на јадра за да одредат кое најдобро одговара на податоците од набљудувањето.
Тие донесоа неколку интересни заклучоци. Прво, моделите кои најмногу личеа на она што го знаеме за Месечината го опишуваат активното превртување длабоко во лунарната обвивка. Тоа значи дека погустиот материјал во Месечината тоне до центарот, додека помалку густиот материјал се издигнува до врвот. Ваквата активност долго време се предлага како начин да се објасни присуството на одредени елементи во вулканските региони на Месечината. Истражувањето на тимот додава уште еден „про“ аргумент.
Тие откриле дека јадрото на Месечината е многу слично на Земјиното, со течен надворешен слој и цврсто внатрешно јадро. Според нивните симулации, надворешното јадро има радиус од околу 362 km, а внатрешното јадро има радиус од околу 258 km. Ова е околу 15% од целиот радиус на Месечината. Внатрешното јадро, откри тимот, исто така има густина од околу 7,822 кг на кубен метар. Ова е многу блиску до густината на железото.
Интересно, во 2011 година, тим предводен од планетарниот научник на НАСА, Маршал Рене Вебер, доби сличен резултат, користејќи ги најнапредните сеизмолошки методи во тоа време на податоците на Аполо за да го проучува јадрото на Месечината. Тие пронајдоа докази за цврсто внатрешно јадро со радиус од околу 240 km и густина од околу 8000 kg на кубен метар.
Според Брио и неговиот тим, нивните резултати ги потврдуваат претходните наоди и се прилично силен аргумент во прилог на фактот дека јадрото на Месечината е слично на Земјиното. И ова има интересни последици за еволуцијата на Месечината.
Знаеме дека Месечината имала силно магнетно поле веднаш по нејзиното формирање, кое почнало да опаѓа пред околу 3,2 милијарди години. Таквото магнетно поле се создава со движење и конвекција во јадрото, така што од што е направено лунарното јадро има многу врска со тоа како и зошто исчезнало магнетното поле.
Со оглед на надежта на човештвото да се врати на Месечината за релативно кратка временска рамка, можеби нема да треба долго да чекаме за сеизмичка потврда на овие наоди.
Прочитајте исто така: